Η αληθινή ιστορία πίσω από το έργο στην Εποχή της Λύτρωσης

Ολόκληρο το σχέδιο της διαχείρισής Μου, ένα σχέδιο που εκτείνεται σε διάστημα έξι χιλιάδων ετών, αποτελείται από τρία στάδια ή τρεις εποχές: στην αρχή η Εποχή του Νόμου, η Εποχή της Χάριτος (που είναι επίσης και η Εποχή της Λύτρωσης) και τις έσχατες ημέρες η Εποχή της Βασιλείας. Το έργο Μου στις τρεις αυτές εποχές διαφέρει σε περιεχόμενο σύμφωνα με την φύση της κάθε εποχής, αλλά σε κάθε στάδιο είναι σε συμφωνία με τις ανάγκες του ανθρώπου -ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, γίνεται σύμφωνα με τα κόλπα που ο Σατανάς εφαρμόζει στον πόλεμο που διεξάγω εναντίον του. Ο σκοπός του έργου Μου είναι να νικήσω τον Σατανά, να εκδηλώσω την σοφία Μου και την παντοδυναμία Μου, να αποκαλύψω όλα τα κόλπα του Σατανά και μ' αυτόν τον τρόπο να σώσω ολόκληρο το ανθρώπινο γένος το οποίο ζει υπό τη σφαίρα επιρροής του. Είναι για να δείξω τη σοφία Μου και την παντοδυναμία Μου ενώ ταυτόχρονα ν' αποκαλύψω την αβάσταχτη αποκρουστικότητα του Σατανά. Ακόμη περισσότερο είναι για να διδάξω στα πλάσματά Μου να διακρίνουν μεταξύ του καλού και του κακού, να γνωρίζουν ότι Εγώ είμαι ο Κυβερνήτης όλων των πραγμάτων, να δουν ξεκάθαρα ότι ο Σατανάς είναι εχθρός της ανθρωπότητας, ο πιο χαμηλός των χαμηλών, ο σατανικός, και να διακρίνουν με απόλυτη βεβαιότητα τη διαφορά μεταξύ καλού και κακού, αλήθειας και ψεύδους, αγιότητας και βρομιάς και τι είναι σημαντικό και τι ποταπό. Μ' αυτόν τον τρόπο, η αδαής ανθρωπότητα θα μπορεί να γίνει μάρτυρας για Μένα, ότι δεν είμαι Εγώ που διαφθείρω την ανθρωπότητα και μόνο Εγώ - ο Κύριος της δημιουργίας - μπορώ να σώσω την ανθρωπότητα, μπορώ να δώσω στον άνθρωπο πράγματα για την απόλαυσή του. Και θα γνωρίσει ότι Εγώ είμαι ο Κυβερνήτης όλων των πραγμάτων και ο Σατανάς είναι απλώς ένα από τα όντα που δημιούργησα και αργότερα στράφηκε εναντίον Μου. Το σχέδιο διαχείρισης Μου των έξι χιλιάδων ετών χωρίζεται σε τρία στάδια για να επιτευχθεί το παρακάτω αποτέλεσμα: να μπορέσουν οι δημιουργίες Μου να γίνουν μάρτυρές Μου, να κατανοήσουν το θέλημά Μου και να γνωρίζουν ότι Εγώ είμαι η αλήθεια. Έτσι, κατά τη διάρκεια της αρχικής φάσης του έργου στο σχέδιο διαχείρισής Μου των έξι χιλιάδων ετών, έκανα το έργο του νόμου που ήταν το έργο στο οποίο ο Ιεχωβά οδήγησε τους ανθρώπους Του. Το δεύτερο στάδιο ξεκίνησε το έργο της Εποχής της Χάριτος στα χωριά της Ιουδαίας. Ο Ιησούς αντιπροσωπεύει όλο το έργο της Εποχής της Χάριτος. Ενσαρκώθηκε και σταυρώθηκε στον σταυρό κι επίσης εγκαινίασε την Εποχή της Χάριτος. Σταυρώθηκε για να ολοκληρώσει το έργο της λύτρωσης, να τελειώσει την Εποχή του Νόμου και να ξεκινήσει την Εποχή της Χάριτος κι έτσι ονομάστηκε ο «Υπέρτατος Αρχηγός», η «Προσφορά περί αμαρτία», ο «Λυτρωτής». Έτσι, το έργο του Ιησού διέφερε σε περιεχόμενο από το έργο του Ιεχωβά, παρόλο που ήταν τα ίδια στις αρχές τους. Ο Ιεχωβά ξεκίνησε την Εποχή του Νόμου, εδραίωσε τη βάση Του, δηλαδή το σημείο της αρχής του έργου Του στην γη και εξέδωσε τις εντολές. Αυτά ήταν δύο από τα κατορθώματά Του, τα οποία αντιπροσωπεύουν την Εποχή του Νόμου. Το έργο που έκανε ο Ιησούς την Εποχή της Χάριτος δεν ήταν για να εκδώσει εντολές αλλά για να εκπληρώσει τις εντολές και μ' αυτόν τον τρόπο να οδηγήσει στην Εποχή της Χάριτος και να καταλήξει με την Εποχή του Νόμου που είχε διαρκέσει δύο χιλιάδες χρόνια. Ήταν ο πρωτοπόρος που ήρθε για να ξεκινήσει την Εποχή της Χάριτος, ωστόσο το κύριο μέρος του έργου Του ήταν για τη λύτρωση. Οπότε τα κατορθώματά Του ήταν επίσης διπλά: ξεκίνησε μια νέα εποχή και ολοκλήρωσε το έργο της λύτρωσης μέσω της σταύρωσής Του. Στη συνέχεια αναχώρησε. Στο σημείο αυτό, η Εποχή του Νόμου έφτασε στο τέλος της και η ανθρωπότητα εισήλθε στην Εποχή της Χάριτος.

Το έργο που έκανε ο Ιησούς ήταν σύμφωνα με τις ανάγκες του ανθρώπου κατά την εποχή εκείνη. Το έργο Του ήταν να λυτρώσει την ανθρωπότητα, να συγχωρήσει τις αμαρτίες τους και έτσι η φύση Του ήταν ολοκληρωτικά μία φύση ταπεινοφροσύνης, υπομονής, αγάπης, ευσέβειας, μακροθυμίας, ελέους και τρυφερής ευγένειας. Ευλόγησε πλουσιοπάροχα την ανθρωπότητα και τους έφερε άφθονη την χάρη και όλα τα πράγματα που θα μπορούσαν να απολαύσουν τα έδωσε για την απόλαυσή τους: ειρήνη και ευτυχία, την ανεκτικότητά Του και αγάπη, το έλεός Του και την τρυφερή ευγένεια. Τις ημέρες εκείνες, όλα όσα ο άνθρωπος συνάντησε ήταν η αφθονία πραγμάτων για να απολαμβάνει: Οι καρδιές τους είχαν ειρήνη και ήταν καθησυχασμένες, τα πνεύματά τους ήταν παρηγορημένα και τους στήριζε ο Σωτήρας Ιησούς. Το γεγονός ότι μπορούσαν να λάβουν αυτά τα πράγματα ήταν συνέπεια της εποχής στην οποία ζούσαν. Στην Εποχή της Χάριτος, ο άνθρωπος είχε ήδη περάσει την διαφθορά του Σατανά οπότε το έργο της λύτρωσης όλης της ανθρωπότητας απαιτούσε αφθονία χάρης, απέραντη ανεκτικότητα και υπομονή και ακόμη περισσότερο, μία προσφορά αρκετή για να εξιλεώσει τις αμαρτίες της ανθρωπότητας για να φτάσει στο αποτέλεσμά της. Όσα είδε η ανθρωπότητα την Εποχή της Χάριτος ήταν απλώς η προσφορά εξιλέωσής Μου για τις αμαρτίες της ανθρωπότητας, δηλαδή, ο Ιησούς. Το μόνο που ήξεραν ήταν ότι ο Θεός ήταν ελεήμων και ανεκτικός και το μόνο που είδαν ήταν το έλεος του Ιησού και η τρυφερή ευγένεια. Αυτό οφειλόταν ολοκληρωτικά στο ότι ζούσαν στην Εποχή της Χάριτος. Επομένως, πριν μπορέσουν να σωθούν, έπρεπε να απολαύσουν τα πολλά είδη χάρης που ο Ιησούς τους έδινε. Μόνο αυτό ήταν επωφελές γι' αυτούς. Μ' αυτόν τον τρόπο, θα μπορούσαν να συγχωρηθούν οι αμαρτίες τους μέσω της απόλαυσης της χάρης κι επίσης θα είχαν την ευκαιρία να λυτρωθούν μέσα από την απόλαυση της ανεκτικότητας και της υπομονής του Ιησού. Μόνο μέσω της ανεκτικότητας και της υπομονής του Ιησού κέρδισαν το δικαίωμα να λάβουν συγχώρηση και να απολαύσουν την αφθονία χάρης που έδωσε ο Ιησούς - όπως είπε ο Ιησούς: Δεν ήλθα για να λυτρώσω τους δίκαιους, αλλά τους αμαρτωλούς, για να επιτρέψω στους αμαρτωλούς να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους. Αν ο Ιησούς ενσαρκωνόταν με τη διάθεση της κρίσης, της κατάρας και της έλλειψης ανεκτικότητας στα παραπτώματα του ανθρώπου, τότε ο άνθρωπος δεν θα είχε ποτέ την ευκαιρία να λυτρωθεί και θα παρέμενε για πάντα αμαρτωλός. Αν αυτό γινόταν, το σχέδιο διαχείρισης των έξι χιλιάδων ετών θα σταματούσε στην Εποχή του Νόμου και η Εποχή του Νόμου θα παρατεινόταν για έξι χιλιάδες χρόνια. Οι αμαρτίες του ανθρώπου θα γίνονταν όλο και περισσότερες και πιο σοβαρές και η δημιουργία της ανθρωπότητας θα ήταν για το τίποτα. Οι άνθρωποι θα μπορούσαν να υπηρετούν τον Ιεχωβά μόνο υπό τον νόμο αλλά οι αμαρτίες τους θα ξεπερνούσαν τις αμαρτίες των πρωτόπλαστων. Όσο περισσότερο ο Ιησούς αγαπούσε την ανθρωπότητα, συγχωρούσε τις αμαρτίες της κι επέφερε αρκετό έλεος και τρυφερή ευγένεια, τόσο περισσότερο η ανθρωπότητα κέρδιζε την ικανότητα να σωθεί, να την αποκαλέσουν το απολωλός πρόβατο που ο Ιησούς επανέφερε έναντι σημαντικού τιμήματος. Ο Σατανάς δεν μπορούσε να ανακατευτεί στο έργο αυτό γιατί ο Ιησούς συμπεριφερόταν στους ακόλουθούς Του όπως μία τρυφερή μητέρα συμπεριφέρεται στο νεογέννητο στον κόρφο της. Δεν θύμωνε μαζί τους ή τους σιχαινόταν, αλλά ήταν γεμάτος παρηγοριά. Ποτέ δεν θύμωνε μπροστά τους, αλλά ανεχόταν τις αμαρτίες τους και παρέβλεπε την ανοησία και άγνοιά τους, στο σημείο που είπε, «Συγχωρήστε τους άλλους όχι επτά αλλά εβδομήντα φορές επτά». Οπότε η καρδιά Του μεταμόρφωνε τις καρδιές των άλλων. Μ' αυτό τον τρόπο ήταν που οι άνθρωποι λάμβαναν συγχώρηση των αμαρτιών τους μέσω της ανεκτικότητας.

Παρόλο που ο Ιησούς στην ενσάρκωσή Του ήταν εντελώς χωρίς συναίσθημα, πάντοτε παρηγορούσε τους μαθητές Του, προνοούσε για εκείνους, τους βοηθούσε και τους συντηρούσε. Όσο έργο κι αν έκανε ή όση ταλαιπωρία κι αν υπέστη, ποτέ δεν έκανε παράλογα αιτήματα στους ανθρώπους, αλλά ήταν πάντοτε υπομονετικός και ανεχόταν τις αμαρτίες τους, τόσο που οι άνθρωποι στην Εποχή της Χάριτος τρυφερά Τον αποκαλούσαν «ο αξιολάτρευτος Σωτήρας Ιησούς». Στους ανθρώπους εκείνης της εποχής - σε όλους τους ανθρώπους - αυτό που είχε και ήταν ο Ιησούς ήταν έλεος και τρυφερή ευγένεια. Ποτέ δεν θυμόταν τις παραβάσεις των ανθρώπων και η συμπεριφορά Του προς αυτούς δεν βασιζόταν στις παραβάσεις τους. Επειδή εκείνη ήταν μια διαφορετική εποχή, συχνά έδινε άφθονο φαγητό και ποτό στους ανθρώπους για να χορτάσουν. Συμπεριφερόταν σε όλους όσοι Τον ακολουθούσαν με χάρη, θεραπεύοντας τους αρρώστους, εξωθώντας δαιμόνια, ανασταίνοντας νεκρούς. Για να πιστέψουν σ' Αυτόν οι άνθρωποι και να δουν ότι όλα όσα έκανε γίνονταν με ειλικρίνεια και σοβαρότητα, έφτασε στο σημείο να αναστήσει ένα σάπιο πτώμα, δείχνοντάς τους ότι στα χέρια Του ακόμη και οι νεκροί μπορούσαν να έρθουν στη ζωή. Μ' αυτόν τον τρόπο, υπέμενε σιωπηλά και έκανε το έργο της λύτρωσης ανάμεσά τους. Ακόμη και πριν καρφωθεί στον σταυρό, ο Ιησούς είχε ήδη πάρει επάνω Του τις αμαρτίες της ανθρωπότητας και έγινε προσφορά αμαρτίας για την ανθρωπότητα. Ακόμη και πριν σταυρωθεί, είχε ήδη ανοίξει δρόμο για τον σταυρό για να λυτρώσει την ανθρωπότητα. Τέλος, καρφώθηκε στον σταυρό, θυσιάζοντας τον εαυτό Του για χάρη του σταυρού και έδωσε όλο το έλεός Του, την τρυφερή ευγένεια και την αγιότητά Του στην ανθρωπότητα. Ήταν πάντα ανεκτικός προς την ανθρωπότητα, ποτέ εκδικητικός αλλά συγχωρούσε τις αμαρτίες τους, τους ωθούσε στην μετάνοια και τους δίδασκε να έχουν υπομονή, ανεκτικότητα και αγάπη, να ακολουθούν τα βήματά Του και να θυσιάζουν τους εαυτούς τους για χάρη του σταυρού. Η αγάπη Του για τους αδελφούς και τις αδελφές Του ξεπερνούσε την αγάπη Του για την Μαρία. Το έργο που έκανε είχε ως αρχή του την θεραπεία ανθρώπων και την εξώθηση δαιμονίων για χάρη της λύτρωσής Του. Όπου κι αν πήγαινε, φερόταν σε όλους όσοι Τον ακολουθούσαν με χάρη. Έκανε τους φτωχούς πλούσιους, τους χωλούς να περπατούν, τους τυφλούς να βλέπουν και τους κωφούς να ακούν. Προσκαλούσε ακόμη και τους πιο ταπεινούς, τους φτωχούς, τους αμαρτωλούς να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί Του, ποτέ δεν τους απέφευγε αλλά ήταν πάντοτε υπομονετικός, λέγοντας μάλιστα: Όταν ένας βοσκός χάσει ένα πρόβατο από τα εκατό, θα αφήσει πίσω τα ενενήντα εννέα για να ψάξει για το ένα χαμένο πρόβατο και όταν το βρει, θα χαρεί. Αγαπούσε τους ακόλουθούς Του όπως μία προβατίνα αγαπά τα πρόβατά της. Παρόλο που ήταν ανόητοι και αδαείς και ήταν αμαρτωλοί στα μάτια Του και επιπλέον, ήταν τα πιο ταπεινά μέλη της κοινωνίας, θεωρούσε εκείνους τους αμαρτωλούς - άντρες τους οποίους άλλοι απεχθάνονταν - ως την κόρη των οφθαλμών Του. Εφόσον τους έδειχνε ιδιαίτερη εύνοια, έδωσε την ζωή Του για εκείνους όπως ένα πρόβατο γινόταν θυσία στον βωμό. Συμπεριφερόταν ανάμεσά τους σαν να ήταν ο υπηρέτης τους, αφήνοντάς τους να Τον χρησιμοποιούν και σφαγιάζοντάς Τον, υποτασσόμενος σ' αυτούς χωρίς όρους. Στους ακόλουθούς Του ήταν ο αγαπητός Σωτήρας Ιησούς αλλά στους Φαρισαίους, που έκαναν κηρύγματα στους ανθρώπους από ένα ψηλό βάθρο, δεν έδειξε έλεος και τρυφερή ευγένεια, αλλά μίσος και πικρία. Δεν έκανε μεγάλο έργο μεταξύ των Φαρισαίων, μόνο περιστασιακά τους έκανε κήρυγμα και τους επέπληττε. Δεν έκανε ανάμεσά τους έργο λύτρωσης ούτε έπραξε σημεία και τέρατα. Έδωσε όλο το έλεός Του και την τρυφερή ευγένεια στους ακόλουθούς Του, υπομένοντας για χάρη των αμαρτωλών αυτών μέχρι το τέλος, όταν σταυρώθηκε στον σταυρό και υπέφερε κάθε ταπείνωση μέχρι να σώσει πλήρως όλη την ανθρωπότητα. Αυτό ήταν το σύνολο του έργου Του.

Χωρίς την λύτρωση του Ιησού, η ανθρωπότητα θα ζούσε για πάντα στην αμαρτία και θα γινόταν παιδί της αμαρτίας, απόγονος των δαιμονίων. Συνεχίζοντας έτσι, ολόκληρη η γη θα γινόταν κατάλυμα για τον Σατανά, ένα μέρος όπου θα κατοικούσε. Αλλά το έργο της λύτρωσης απαιτούσε να υπάρχει έλεος και τρυφερή ευγένεια προς την ανθρωπότητα. Μόνο μ' αυτά τα μέσα θα μπορούσε η ανθρωπότητα να λάβει συγχώρηση και στο τέλος να κερδίσει το δικαίωμα να καταστεί ολοκληρωμένη και πλήρως αποκτημένη. Χωρίς το στάδιο αυτό του έργου, το σχέδιο διαχείρισης των έξι χιλιάδων ετών δεν θα μπορούσε να προχωρήσει. Αν ο Ιησούς δεν είχε σταυρωθεί, αν είχε μόνο θεραπεύσει τους ανθρώπους και εξόρκιζε δαιμόνια, τότε οι άνθρωποι δεν θα μπορούσαν να συγχωρηθούν εντελώς από τις αμαρτίες τους. Στα τριάμισι χρόνια που ο Ιησούς πέρασε κάνοντας το έργο Του στην γη, ολοκλήρωσε μόνο το μισό του έργου της λύτρωσης. Έπειτα, με την σταύρωση και γενόμενος απεικόνιση της αμαρτωλής σάρκας παραδιδόμενος στον Σατανά, ολοκλήρωσε το έργο της σταύρωσης και κυριάρχησε στη μοίρα της ανθρωπότητας. Μόνο αφού μεταφέρθηκε στα χέρια του Σατανά λύτρωσε την ανθρωπότητα. Για 33 και μισό χρόνια υπέφερε στην γη, τον γελοιοποίησαν, τον συκοφάντησαν, τον εγκατέλειψαν σε σημείο που δεν είχε πού την κεφαλή κλίναι, πού ν' αναπαυθεί. Και στη συνέχεια Τον σταύρωσαν με όλο Του το Είναι - ένα άγιο και αθώο σώμα - καρφωμένο στον σταυρό. Υπέμεινε κάθε είδους βασανιστήριο που υπάρχει. Εκείνοι που ήταν στην εξουσία Τον κορόιδευαν και Τον μαστίγωναν και οι στρατιώτες ακόμη Τον έφτυσαν κατά πρόσωπο. Ωστόσο, παρέμεινε σιωπηλός και άντεξε μέχρι τέλους, υποκύπτοντας άνευ όρων μέχρι θανάτου, λυτρώνοντας έτσι ολόκληρη την ανθρωπότητα. Μόνο τότε Του επετράπη να αναπαυθεί. Το έργο που έκανε ο Ιησούς αντιπροσωπεύει μόνο την Εποχή της Χάριτος, δεν αντιπροσωπεύει την Εποχή του Νόμου ούτε είναι υποκατάστατο του έργου των εσχάτων ημερών. Αυτή είναι η ουσία του έργου του Ιησού την Εποχή της Χάριτος, την δεύτερη εποχή που πέρασε η ανθρωπότητα - την Εποχή της Λύτρωσης.

★⋰ * ⋱★⋰ *⋱★⋰*⋱★⋰ * ⋱★⋰ *★⋰ * ⋱★⋰ *⋱★⋰*⋱★

Συνιστώμενο：Γιατί ο Κύριος Ιησούς καλείται Χριστός;

Τι είναι ο Χριστός; Πώς θα πρέπει να κατανοούμε την έννοια του Χριστού;