«Η μητέρα του Ιωάννη, η Σαλώμη, έχει απαιτήσεις από τον Ιησού Χριστό»
Ευαγγέλιο της ημέρας: σκέψεις πάνω στο απόσπασμα των γραφών: «Η μητέρα του Ιωάννη, η Σαλώμη, έχει απαιτήσεις από τον Ιησού Χριστό»
Στο Κατά Ματθαίον 20:20-23 είναι καταγεγραμμένο το εξής: «Τότε προσήλθε προς αυτόν η μήτηρ των υιών του Ζεβεδαίου μετά των υιών αυτής, προσκυνούσα και ζητούσα τι παρ' αυτού. Ο δε είπε προς αυτήν· Τι θέλεις; Λέγει προς αυτόν· Ειπέ να καθήσωσιν ούτοι οι δύο υιοί μου εις εκ δεξιών σου και εις εξ αριστερών εν τη βασιλεία σου. Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπε· Δεν εξεύρετε τι ζητείτε. Δύνασθε να πίητε το ποτήριον, το οποίον εγώ μέλλω να πίω, και να βαπτισθήτε το βάπτισμα, το οποίον εγώ βαπτίζομαι; Λέγουσι προς αυτόν· Δυνάμεθα. Και λέγει προς αυτούς· το μεν ποτήριόν μου θέλετε πίει; και το βάπτισμα το οποίον εγώ βαπτίζομαι θέλετε βαπτισθή· το να καθήσητε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου δεν είναι εμού να δώσω, ειμή εις όσους είναι ητοιμασμένον υπό του Πατρός μου». Από αυτό το απόσπασμα των Γραφών, μπορούμε να δούμε πως η Σαλώμη (η σύζυγος του Ζεβεδαίου και μητέρα των μαθητών Ιωάννη και Ιάκωβου) είχε μια απαίτηση από τον Κύριο Ιησού, ελπίζοντας πως οι δυο γιοι της θα μπορούσαν να καθίσουν εκατέρωθεν του Κυρίου στους ουρανούς, όμως ο Κύριος δεν ικανοποίησε την απαίτησή της.
Γιατί η Σαλώμη απαίτησε κάτι τέτοιο από τον Κύριο Ιησού;
Εκείνον τον καιρό, ο Κύριος Ιησούς περπατούσε δίπλα στη Θάλασσα της Γαλιλαίας και είδε τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη να μπαλώνουν δίχτυα σε μια βάρκα μαζί με τον πατέρα τους, τον Ζεβεδαίο. Τους κάλεσε, και εκείνοι αμέσως εγκατέλειψαν τη βάρκα τους, αποχαιρέτησαν τον πατέρα τους και ακολούθησαν τον Κύριο Ιησού. Αργότερα, η μητέρα τους, η Σαλώμη, ήρθε και αυτή για να ακολουθήσει και να υπηρετήσει τον Κύριο. Μαζί με κάποιες άλλες γυναίκες, φρόντιζαν τον Κύριο Ιησού και τους μαθητές Του στην περιοδεία τους και χρησιμοποίησαν δικά τους χρήματα για να τους παρέχουν όσα εκείνοι χρειάζονταν. Η Σαλώμη πίστευε πως, επειδή και αυτή και οι γιοι της εγκατέλειψαν τα πάντα για να ακολουθήσουν τον Κύριο Ιησού, και είχαν προσφερθεί και αναλωθεί πολύ, μπορούσε να έχει απαιτήσεις από τον Κύριο. Γι' αυτό, η Σαλώμη ζήτησε, όταν ο Θεός θα αποκτούσε τη βασιλεία Του και θα ερχόταν στη γη, οι δυο γιοι της να καθίσουν εκατέρωθεν του Κυρίου και να μείνουν μαζί Του για πάντα, και πίστευε πως ο Κύριος θα ικανοποιήσει την απαίτησή της.
Πώς απάντησε ο Κύριος Ιησούς στο αίτημα της Σαλώμης;
Απαντώντας στο αίτημα της Σαλώμης, ο Κύριος Ιησούς είπε: «Δεν εξεύρετε τι ζητείτε». Από τα λόγια του Κυρίου, μπορούμε να δούμε πως η απαίτηση της Σαλώμης ήταν αντίθετη προς το θέλημα του Κυρίου. Παρόλο που ο Κύριος Ιησούς αγαπούσε το ανθρώπινο γένος και ήταν ελεήμων απέναντι στο ανθρώπινο γένος, Εκείνος είναι ο Δημιουργός και εμείς δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά μόνο δημιουργήματα, και δεν έχουμε κανένα απολύτως δικαίωμα να έχουμε απαιτήσεις από τον Κύριο. Όμως η Σαλώμη πίστευε πως, επειδή είχε προσφέρει πολλά και οι γιοι της απασχολούνταν πολύ και εργάζονταν για τον Κύριο, είχε γι' αυτόν τον λόγο το δικαίωμα να έχει απαιτήσεις από τον Κύριο, και μάλιστα πίστευε πως είναι σωστό και δίκαιο να το κάνει. Σαφέστατα, εμείς τα ανθρώπινα όντα δεν έχουμε καθόλου λογική.
Το πρόβλημα της Σαλώμης ενυπάρχει και σε εμάς;
Υπάρχει ένα εδάφιο σε ένα βιβλίο που λέει: «Στις εμπειρίες της ζωής των ανθρώπων, συχνά αναλογίζονται: "Έχω εγκαταλείψει την οικογένεια και την καριέρα μου για τον Θεό, και τι μου έχει δώσει Αυτός; Πρέπει να τα προσθέσω και να τα επιβεβαιώσω - έλαβα πρόσφατα οποιεσδήποτε ευλογίες; Έχω δώσει πολλά όλο αυτό το διάστημα, έχω τρέξει και τρέχω, και έχω υποφέρει πολύ - μου έχει δώσει ο Θεός οποιεσδήποτε υποσχέσεις σε αντάλλαγμα; Θυμάται τις καλές πράξεις μου; Ποιο θα είναι το τέλος μου; Μπορώ να λάβω τις ευλογίες του Θεού;" ... Κάθε άνθρωπος κάνει τέτοιους υπολογισμούς μέσα στην καρδιά του συνέχεια, και θέτει απαιτήσεις στον Θεό που περιλαμβάνουν τα κίνητρα, τις φιλοδοξίες και τις συμφωνίες τους. Τουτέστιν, στην καρδιά του ο άνθρωπος θέτει διαρκώς τον Θεό σε δοκιμασία, σκαρφίζεται συνεχώς σχέδια για τον Θεό και συνεχώς επιχειρηματολογεί υπέρ της κατάληξής του με τον Θεό και προσπαθεί να αντλήσει μια δήλωση από τον Θεό, κοιτώντας μήπως ο Θεός μπορεί να του δώσει ό,τι επιθυμεί. Την ίδια στιγμή που ακολουθεί τον Θεό, ο άνθρωπος δεν αντιμετωπίζει τον Θεό ως Θεό. Ανέκαθεν προσπαθούσε να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, θέτοντας διαρκώς απαιτήσεις σ' Αυτόν, και μάλιστα ασκώντας Του πίεση σε κάθε βήμα, προσπαθώντας να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Ενώ παράλληλα προσπαθεί να κάνει συμφωνίες με τον Θεό, ο άνθρωπος συζητάει επίσης μαζί Του και υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που, όταν υποβάλλονται σε δοκιμασίες ή βρίσκονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις, συχνά γίνονται αδύναμοι, παθητικοί και αμελείς στο έργο τους, και έχουν πολλά παράπονα από τον Θεό. Από την πρώτη στιγμή που άρχισε να πιστεύει στον Θεό, ο άνθρωπος θεωρούσε τον Θεό ως το κέρας της Αμάλθειας, έναν ελβετικό σουγιά, και θεωρεί τον εαυτό του ως τον μεγαλύτερο πιστωτή του Θεού, λες και είναι έμφυτο δικαίωμα και υποχρέωσή του να προσπαθεί να πάρει ευλογίες και υποσχέσεις από τον Θεό, ενώ η ευθύνη του Θεού είναι να προστατεύει και να φροντίζει τον άνθρωπο και να τον στηρίζει. Αυτή είναι η βασική κατανόηση της «πίστης στον Θεό» όλων όσοι πιστεύουν στον Θεό, και της βαθύτερης κατανόησης της έννοιας της πίστης στον Θεό». (από «Το έργο του Θεού, η διάθεση του Θεού και ο ίδιος ο Θεός Β'»)
Όταν διαβάσουμε αυτό το εδάφιο, φθάνουμε στο σημείο να έχουμε μια καλύτερη κατανόηση ως προς το γιατί ο Κύριος Ιησούς δεν ικανοποίησε την απαίτηση της Σαλώμης. Δεν το έκανε επειδή εκείνη είχε παρά πολλές αμαρτίες μέσα της. Εγκατέλειψε κάποια λίγα πράγματα και αναλώθηκε λίγο για την πίστη της στον Κύριο και μετά είχε μια παράλογη απαίτηση από τον Κύριο· ήθελε να είναι ευλογημένη, να φορέσει ένα στέμμα και έκανε παζάρια με τον Κύριο - πώς θα ήταν δυνατόν να μην προκαλέσει την απέχθεια του Κυρίου όταν η πίστη της σε Εκείνον είχε τέτοια κίνητρα; Όταν στοχαζόμαστε για τις πράξεις και τις συμπεριφορές μας των τελευταίων χρόνων και τις συγκρίνουμε με αυτά τα λόγια, καταλαβαίνουμε πως πράγματι είμαστε ίδιοι με τη Σαλώμη. Όταν πρωτοξεκινήσουμε να πιστεύουμε στον Κύριο, νιώθουμε πως, επειδή πιστεύουμε στον Θεό, ο Θεός πρέπει να μας προσέχει και να μας προστατεύει συνεχώς, να εναποθέτει γαλήνη και ευλογίες πάνω σε εμάς και τις οικογένειές μας, και συχνά προσευχόμαστε στον Θεό ζητώντας Του να μας προσέχει και να μας προστατεύει από αρρώστιες και καταστροφές, και να κάνει τα πάντα να κυλήσουν ομαλά για εμάς. Όταν έχουμε την ευλογία του Θεού, νιώθουμε ευτυχείς και χαρούμενοι, αλλά αμέσως μόλις συναντήσουμε οποιαδήποτε δυσκολία ή κάτι πάει στραβά,προσευχόμαστε στον Θεό και Του ζητάμε να μας απαλλάξει από τα βάσανα. Όταν ο Κύριος δεν ικανοποιήσει την απαίτησή μας, τότε γεμίζουμε με παρανοήσεις και κατηγορίες ενάντια στον Θεό, ζούμε σε μια κατάσταση αρνητισμού και σ'θγλρπθσξςσύγκρουσης, και η καρδιά μας απομακρύνεται από τον Θεό.
Όταν πιστεύουμε στον Κύριο για πολύ καιρό, απασχολούμαστε και αναλωνόμαστε και στηρίζουμε την εκκλησία για χάρη του Κυρίου, και υποφέρουμε και πληρώνουμε ένα τίμημα για να διαδώσουμε το ευαγγέλιο του Κυρίου με την πεποίθηση πως ο Κύριος θα μας ευνοήσει και θα μας ευλογήσει και εναποθέσει πάνω μας ένα στέμμα αρετής. Πιστεύουμε πως, στο μέλλον, θα είμαστε οι πιο κατάλληλοι για να εισέλθουμε στη βασιλεία του Θεού και πως, αφού εισέλθουμε στη βασιλεία του Θεού, θα μας δοθεί ηγεσία πάνω σε πολλές πόλεις, και ούτω καθεξής. Πάντα πιστεύουμε πως οι προσδοκίες μας και οι επιθυμίες μας από τον Κύριο είναι σωστές και δίκαιες, πως δεν υπάρχει τίποτα σχετικό με αυτές που θα μπορούσε να αντιτίθεται στο θέλημα του Κυρίου, και φτάνουμε ακόμη και στο σημείο να σκεφτόμαστε πως αν στο μέλλον ο Θεός δεν μας δώσει ένα στέμμα που να αντιστοιχεί με όλα όσα έχουμε υποφέρει, τότε ο Θεός είναι άδικος. Αλλά τώρα σκεφτείτε προσεκτικά το εξής: ο Θεός είναι ο Δημιουργός και εμείς είμαστε δημιουργήματα, και είναι φυσικό για τα δημιουργήματα να αναλώνονται για τον Δημιουργό. Και όμως, χρησιμοποιούμε το γεγονός πως απασχολούμαστε και αναλωνόμαστε για τον Κύριο για να Του θέσουμε όρους και να επιδείξουμε την αρχαιότητά μας, και να ζητήσουμε ως αντάλλαγμα χάρη και ευλογίες. Απλώς δεν συμπεριφερόμαστε στον Θεό ως Θεό, μας λείπει τόσο πολύ η συνείδηση και η λογική και δεν έχουμε ούτε ίχνος μιας καρδιάς που σέβεται τον Θεό. Πώς θα μπορούσε μια τέτοια πίστη στον Θεό να αξίζει τον έπαινό Του;
Η σωστή επιδίωξη για τα δημιουργήματα
Κοιτάζοντας ξανά το απόσπασμα των Γραφών, βλέπουμε πως, όταν ο Κύριος Ιησούς εξέθεσε την ανάρμοστη απαίτηση της Σαλώμης, στη συνέχεια είπε: «Το μεν ποτήριόν μου θέλετε πίει; και το βάπτισμα το οποίον εγώ βαπτίζομαι θέλετε βαπτισθή· το να καθήσητε όμως εκ δεξιών μου και εξ αριστερών μου δεν είναι εμού να δώσω, ειμή εις όσους είναι ητοιμασμένον υπό του Πατρός μου». Αυτό που ο Κύριος Ιησούς εννοούσε με αυτά τα λόγια ήταν πως, όσο και να εργαζόμαστε, όσο και να απασχολούμαστε ή όσο και να υποφέρουμε για χάρη του Κυρίου, εξακολουθούμε να μην έχουμε κανένα δικαίωμα να απαιτήσουμε οτιδήποτε από τον Θεό ή να ζητήσουμε από τον Θεό να μας δώσει το ένα ή να μας ευλογήσει με το άλλο. Επειδή ολόκληρη η ύπαρξή μας προέρχεται από τον Θεό, όλα όσα κατέχουμε μας έχουν επίσης δοθεί από τον Θεό. Είναι επουράνια διάταξη και επιτακτική υποχρέωση το να πιστεύουμε στον Θεό και να λατρεύουμε τον Θεό, και το να πληρώνουμε ένα τίμημα και να αναλωνόμαστε για τον Θεό - είναι το καθήκον που πρέπει να εκτελέσουμε εμείς ως δημιουργήματα. Όσο για το τι είδους χάρη ή ευλογίες ίσως ο Θεός εναποθέσει σε εμάς, αυτό είναι υπόθεση του Θεού, και δεν έχουμε δικαίωμα να έχουμε οποιαδήποτε απαίτηση από τον Θεό - αυτό είναι το είδος της λογικής που πρέπει να κατέχουμε. Για παράδειγμα, το να φροντίζει κάποιος τους γονείς τους είναι επουράνια διάταξη, αλλά το σε ποιους θα αφήσουν οι γονείς την περιουσία και την ιδιοκτησία τους όταν πεθάνουν είναι δικαίωμα των γονιών να το αποφασίσουν. Τα παιδιά πρέπει να πάρουν απλώς την κατάλληλη γι' αυτά θέση και να εκτελέσουν τις υποχρεώσεις και τα καθήκοντά τους, καθώς μόνο τότε μπορούν να θεωρούνται παιδιά με λογική. Ακριβώς όπως λέει σε ένα βιβλίο: «Δεν υπάρχει συσχέτιση μεταξύ του καθήκοντος του ανθρώπου και του αν αυτός είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Καθήκον είναι αυτό που ο άνθρωπος οφείλει να εκπληρώσει. Είναι δεσμευτικό καθήκον του και δεν πρέπει να εξαρτάται από την ανταμοιβή, τους όρους ή την αιτία. Μόνο τότε κάνει το καθήκον του. Ένας άνθρωπος που είναι ευλογημένος, απολαμβάνει την ευεργεσία τού να οδηγηθεί στην τελείωση αφότου κριθεί. Ένας άνθρωπος που είναι καταραμένος, δέχεται τιμωρία όταν η διάθεσή του παραμένει αμετάβλητη αφότου παιδευτεί και κριθεί, δηλαδή δεν έχει τελειωθεί. Ως δημιουργημένο ον, ο άνθρωπος θα 'πρεπε να εκπληρώνει το καθήκον του, να κάνει αυτό που οφείλει να κάνει και να κάνει αυτό που είναι ικανός να κάνει, ανεξαρτήτως απ' το αν θα είναι ευλογημένος ή καταραμένος. Αυτή είναι η πιο βασική προϋπόθεση για τον άνθρωπο που αναζητά τον Θεό». (από «Η διαφορά μεταξύ της διακονίας του ενσαρκωμένου Θεού και του καθήκοντος του ανθρώπου»).
Ένα παράδειγμα άξιο μίμησης
Όταν ακολουθούσε τον Κύριο Ιησού, ο άγιος Πέτρος ποτέ δεν ζήτησε κάτι από τον Κύριο. Εγκατέλειψε τα πάντα και αναλώθηκε για τον Κύριο, αλλά δεν το έκανε για να αποκτήσει ευλογίες ή να κάνει παζάρια με τον Κύριο. Αντιθέτως, το έκανε από την αγάπη και την υπακοή που είχε για τον Κύριο. Ακολούθησε τον Κύριο Ιησού για πολλά χρόνια και υπέφερε πολύ για να φέρει εις πέρας όσα του ανέθεσε ο Κύριος: απασχολούταν και αναλωνόταν, εργαζόταν και κήρυττε, ακόμα και συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους κατέχοντες την εξουσία... Και όμως, ο Πέτρος ποτέ δεν προσπάθησε να χρησιμοποιήσει το τίμημα που είχε πληρώσει και το γεγονός ότι είχε αναλωθεί σαν πλεονέκτημα, προσδοκώντας να κερδίσει κάποιον όμορφο προορισμό και μέλλον ως αντάλλαγμα από τον Θεό. Για όλο το τίμημα που πλήρωσε και για την ανάλωσή του, ποτέ δεν είχε απαιτήσεις, αλλά αντιθέτως πήρε απλώς την κατάλληλη θέση του ως δημιούργημα και επιζητούσε
να αγαπά και να ικανοποιεί τον Θεό. Επειδή γνώριζε πως ήταν ένα δημιούργημα, πως έπρεπε να αφιερωθεί στο να φέρει εις πέρας τις αποστολές που του ανέθεσε ο Κύριος, και πως αυτό ήταν που έπρεπε να κάνει και ήταν το καθήκον ενός δημιουργήματος, όσο μεγάλες κι αν ήταν οι αντιξοότητες και οι διώξεις που υπέφερε, και όσα υλικά αγαθά κι αν αναγκάστηκε να στερηθεί, ήταν πάντα σε θέση να υπακούει, και δεν πήρε αποφάσεις ούτε είχε απαιτήσεις για το δικό του συμφέρον. Στο τέλος, ζήτησε ακόμη και να σταυρωθεί ανάποδα, και έγινε μάρτυρας με έναν όμορφο και συνταρακτικό τρόπο. Από τη συμπεριφορά του Πέτρου κατά τη διάρκεια της ζωής του μπορούμε να δούμε πως δεν είχε απαιτήσεις για το δικό του συμφέρον μέσα από την πίστη του στον Θεό, αλλά αντιθέτως επιζητούσε να υπακούει τον Θεό, να φοβάται τον Θεό και να αγαπά τον Θεό. Η ισόβια επιδίωξή του κέρδισε για λογαριασμό του τον έπαινο του Κυρίου, και ήταν αυτός που ευαρέστησε τον Θεό στο έπακρο.
Ευχαριστούμε για τη διαφώτιση και τη φώτιση του Θεού που μας επέτρεψε να καταλάβουμε την ουσία του Θεού και την κατάλληλη θέση που πρέπει να παίρνουμε εμείς οι άνθρωποι, και για το ότι μας επέτρεψε να γνωρίσουμε πως ο Θεός είναι ο Δημιουργός, παντοδύναμος και υπέρτατος, και πως εμείς είμαστε δημιουργήματα. Πάντα, οτιδήποτε και να κάνει ο Θεός, είτε ο Θεός μάς ευλογεί είτε στερεί πράγματα από εμάς, μπορούμε πάντα να διατηρούμε φόβο Θεού στην καρδιά μας, να συμπεριφερόμαστε στον Θεό ως Θεό, να παίρνουμε την κατάλληλη για εμάς θέση, να υποτασσόμεθα σε όλες τις ενορχηστρώσεις και διευθετήσεις του Θεού, να μην έχουμε απαιτήσεις από τον Θεό ούτε υπερβολικές επιθυμίες, αλλά να βασίζουμε την πίστη μας στον Θεό απολύτως πάνω στις απαιτήσεις Του από εμάς, καθώς μόνο αυτό συμβαδίζει με το θέλημα του Θεού. Από αυτήν τη μέρα, πρέπει επίσης να μιμούμαστε τον Πέτρο, να επιδιώκουμε την αλήθεια και να ευαρεστούμε τον Θεό, και να μην απαιτούμε πλέον ο Θεός να ικανοποιήσει εμάς. Αυτή είναι η μόνη κατάλληλη συμπεριφορά που πρέπει να έχουμε εμείς οι Χριστιανοί στη πίστη μας στον Θεό, και μόνο αυτού του είδους η συμπεριφορά μπορεί να κερδίσει τον έπαινο του Θεού. Ευχαριστούμε τον Κύριο!
Από την Τσανγκ Γιούε, Κίνα