Προσευχή που φέρνει το θαύμα: Μαρτυρία για τη θεραπεία ενός νεογέννητου βρέφους σαράντα ημερών

Στις αρχές του 2003, το μωρό που κυοφορούσα για πάνω από εννέα μήνες πέθανε ξαφνικά στη μήτρα. Αυτό το τρομερό γεγονός προκάλεσε πολύ πόνο σε ολόκληρη την οικογένειά μας. Ήθελα πραγματικά να κάνω άλλο παιδί, όμως φοβόμουν ότι θα το έχανα ξανά, κι αυτό οδήγησε σε επιλόχεια κατάθλιψη.

Το 2006, βλέποντάς με να ζω μέσα σε τόσο πόνο, η μαμά μου κι η μεγαλύτερη αδελφή μου κατέθεσαν μαρτυρία για το ευαγγέλιο της βασιλείας του Θεού. Απροσδόκητα, η ασθένειά μου βελτιώθηκε χωρίς να το συνειδητοποιήσω και, ένα χρόνο αργότερα, παρά το γεγονός ότι δεν είχα παιδί για χρόνια, έτυχε να αποκτήσω γιο. Η γέννηση του γιου μου έφερε στην οικογένειά μας πολύ μεγάλη ευτυχία ...

Τον Μάρτιο του 2007, πήγα τον γιο μου που δεν ήταν ακόμη 50 ημερών στο σπίτι της μητέρας μου για να επισκεφτώ τους γονείς μου. Οι γονείς μου ερωτεύτηκαν αυτό το αγοράκι που ήταν τόσο δύσκολο για μένα να γεννήσω και ρωτούσαν για όλες του τις ανάγκες. Λίγες μέρες αργότερα, όμως, η υγεία του άρχισε να επιδεινώνεται. Τη νύχτα, ο γιος μου που του άρεσε να γελάει, δεν έβγαζε καθόλου ήχους. Βλέποντάς τον να μοιάζει σαν να θέλει να κλάψει αλλά να μην μπορεί, η οικογένειά μας πλημμύρησε ανησυχία και τηλεφωνήσαμε στον γιατρό και του ζητήσαμε να έλθει. Ο γιατρός έβαλε θερμόμετρο στον γιο μου και είπε: «Δεν μπορώ πραγματικά να δώσω κανένα φάρμακο σε ένα τόσο μικρό μωρό. Μπορώ να του δώσω μόνο ένα αντιφλεγμονώδες και μετά θα πρέπει να περιμένουμε να δούμε». Μετά από κάποια φάρμακα, τον παρακολουθήσαμε τη μισή νύχτα και πάλι δεν πήγαινε καθόλου καλύτερα. Του ανέβηκε επίσης πολύ ψηλός πυρετός και έκαιγε ... Μέσα στον πόνο και την απελπισία μου, ήλθα ενώπιον του Θεού και είπα μια προσευχή: «Θεέ μου! Είσαι παντοδύναμος και προσβλέπω σε Σένα και εμπιστεύομαι την ασθένεια του γιου μου στα χέρια Σου. Σε παρακαλώ να τον προσέχεις και να τον προστατεύεις». Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τον λόγο του Θεού: «Ο Παντοδύναμος Θεός, η Κεφαλή των πάντων, ασκεί τη βασιλική Του εξουσία από τον θρόνο Του. Κυβερνά όλο το σύμπαν και τα πάντα, και μας καθοδηγεί σε ολόκληρη τη γη. Θα είμαστε συχνά κοντά Του και θα ερχόμαστε ενώπιόν Του ήσυχα· ποτέ μας δεν θα χάσουμε ούτε μια στιγμή, και υπάρχουν πράγματα που μπορούμε να διδαχθούμε ανά πάσα ώρα και στιγμή. Το περιβάλλον γύρω μας, καθώς και οι άνθρωποι, τα ζητήματα και τα αντικείμενα, επιτρέπονται όλα από τον θρόνο Του. Μην έχεις καρδιά που διαμαρτύρεται, αλλιώς ο Θεός δεν θα απονείμει τη χάρη Του πάνω σου». Ναι, πράγματι, ο Θεός κυβερνάει τα πάντα στο σύμπαν. Ό, τι συνέβαινε εκείνη την ημέρα ήταν κι αυτό στα χέρια του Θεού κι η κατάσταση του γιου μου εξαρτάτο από την κυριαρχία του Θεού. Χωρίς να το επιτρέψει ο Θεός, τίποτε δεν θα συνέβαινε στο αγόρι μου. Μέσα από την καρδιά μου, προσευχήθηκα σιωπηλά στον Θεό και Του ζήτησα να μην αφήσει την καρδιά μου να διαμαρτύρεται για όλα όσα συνέβαιναν εκείνη την ώρα και, σταδιακά, η καρδιά μου ηρέμησε λίγο.

Αργότερα, μετά από κάποια συζήτηση, συμφωνήσαμε η μαμά μου κι εγώ να πάμε τον γιο μου στο τοπικό νοσοκομείο της πόλης στις 4 το πρωί. Όταν φτάσαμε εκεί, ο γιατρός εξέτασε τον γιο μου και διέγνωσε την ασθένειά του λέγοντας: «Ο πυρετός του παιδιού ξεπέρασε το 40, και έχει κι άλλη ασθένεια. Οι ικανότητες κι ο εξοπλισμός μας σε αυτό το νοσοκομείο δεν επαρκούν. Πρέπει να τον μεταφέρετε γρήγορα στο επαρχιακό νοσοκομείο». Ακούγοντάς το αυτό, η μαμά μου κι εγώ μείναμε εμβρόντητες και σκέφτηκα μέσα μου: «Είναι μόλις 5 το πρωί και δεν υπάρχουν ακόμη υπεραστικά λεωφορεία. Ακόμη κι αν υπήρχαν, είναι ταξίδι δύο ωρών. Ο γιος μου ήδη στριφογυρίζει όλη τη νύχτα - πρέπει να υποφέρει κι άλλο, επί ώρες και ώρες; Τι θα συμβεί εάν η κατάσταση του γιου μου επιδεινωθεί ξαφνικά ενώ βρισκόμαστε καθ' οδόν προς το άλλο νοσοκομείο και δεν υπάρχει γιατρός κοντά; Τι θα κάνουμε τότε; Αν κάτι του συμβεί, πώς θα μπορούσα να συνεχίσω να ζω;» Η μαμά μου καταλάβαινε τι σκεφτόμουν και μου πήρε το χέρι και είπε: «Μην ανησυχείς γι' αυτόν, έχουμε ακόμη τον Θεό! Εμπιστεύσου Τον και θα μας βοηθήσει. Ο Θεός έχει την κυριαρχία τόσο επί των έμψυχων όσο και επί των άψυχων. Ας προσευχηθούμε μαζί στον Θεό και ας βασιστούμε πάνω Του!» Ακούγοντάς τη να τα λέει αυτά, σκέφτηκα κι εγώ μέσα μου: «Ναι! Έχουμε ακόμη τον Θεό. Ο Θεός κυβερνά το σύμπαν και όλα τα πράγματα. Δεν κρατά τη ζωή και τον θάνατο του γιου μου στα χέρια Του;» Έτσι λοιπόν, η μαμά μου κι εγώ πήγαμε ενώπιον του Θεού και προσευχηθήκαμε. Μετά την προσευχή, σκέφτηκα τον λόγο του Θεού που λέει: «Επομένως, όταν έχεις πίστη και δεν τρέφεις αμφιβολίες για τον Θεό, όταν έχεις πραγματική πίστη σ' Αυτόν ανεξάρτητα απ' ό,τι Αυτός κάνει, τότε μόνο θα σε διαφωτίσει και θα σε φωτίσει Αυτός στις εμπειρίες σου και τότε μόνο θα είσαι ικανός να δεις τις ενέργειές Του. Όλα αυτά επιτυγχάνονται μέσω της πίστης και η πίστη επιτυγχάνεται μόνο μέσα από τον εξευγενισμό· η πίστη δεν μπορεί να αναπτυχθεί ελλείψει εξευγενισμού. Σε τι αναφέρεται η πίστη; Η πίστη είναι η αληθινή πεποίθηση και η ειλικρινής καρδιά που πρέπει να κατέχουν οι άνθρωποι όταν δεν μπορούν να δουν ή να αγγίξουν κάτι, όταν το έργο του Θεού δεν συνάδει με τις ανθρώπινες έννοιες όταν είναι πέραν της ανθρώπινης αντίληψης. Γι' αυτήν την πίστη μιλώ». Ο λόγος του Θεού μού επέτρεψε να καταλάβω ότι, ανεξάρτητα από τις καταστάσεις που μπορεί να συνέβαιναν, πρέπει πάντοτε να έχω πίστη στον Θεό. Σκέφτηκα όμως τη δική μου πίστη και, όταν όλα πήγαιναν ομαλά, πίστευα στον Θεό και Τον υπάκουα. Όταν όμως συνέβη η τωρινή ατυχία, γέμισα ανησυχία και φόβο, ένιωθα να μην μπορώ να ησυχάσω από το άγχος και έχασα την πίστη μου στον Θεό. Αντιμέτωπη με τα γεγονότα, είχα εκτεθεί ως κάποια με πολύ μικρό ανάστημα. Στην πραγματικότητα, αληθινή πίστη σημαίνει ότι κάποιος μπορεί να παραμένει σταθερός στη μαρτυρία του για τον Θεό χωρίς καμία απολύτως αμφιβολία, ανεξάρτητα από την κατάσταση και από το εάν συμφωνεί με τη βούλησή του ή όχι. Η κατάστασή μου με έκανε να σκεφτώ τον Αβραάμ τις παλιές εκείνες μέρες. Αν και δεν κατανοούσε το θέλημα του Θεού, ήταν πρόθυμος να αντέξει τον πόνο και να αφήσει τον αγαπημένο του μοναχογιό και να τον προσφέρει στον Θεό. Όταν λοιπόν πήρε ένα μαχαίρι να σκοτώσει τον γιο του, τού έγινε σαφές το θέλημα του Θεού. Όχι μόνον ο Θεός δεν τον έκανε να σκοτώσει τον γιο του, αλλά και ευλόγησε τον Αβραάμ ώστε οι απόγονοί του να είναι πολυάριθμοι σαν τους κόκκους της άμμου. Σε σύγκριση με την πίστη του Αβραάμ στον Θεό, διαπίστωσα ότι η δική μου πίστη υστερούσε σε μεγάλο βαθμό. Μόνο τότε κατάφερα να κατανοήσω κάπως ότι το θέλημα του Θεού ήταν να μην χάσω την πίστη μου στην κατάσταση στην οποία βρισκόμουν, αλλά να βασιστώ σε Αυτόν και να στραφώ προς το μέρος Του με ειλικρίνεια. Όταν το κατάλαβα αυτό, ένιωσα σταδιακά λιγότερο φόβο στην καρδιά μου από ό, τι πριν.

Λίγες ώρες αργότερα, φτάσαμε στο επαρχιακό νοσοκομείο χωρίς κάποιο ατυχές συμβάν. Ο γιατρός εκεί πολύ σύντομα εξέτασε εμπεριστατωμένα τον γιο μου. Στη συνέχεια, μας ζήτησε να κοιτάξουμε την αξονική τομογραφία του και μας είπε ότι ο γιος μου είχε αναπτύξει ξαφνικά συμπτώματα διμερούς πνευμονίας. Κοιτάζοντας τον γιο μου που δεν έκλαιγε, ούτε έκανε φασαρία, μας είπε με έκπληξη: «Έχει πολλή αντοχή το μωρό». Ακούγοντάς τον να το λέει αυτό, ευχαρίστησα θερμά τον Θεό μέσα από την καρδιά μου! Δεν ήταν ότι ο γιος μου είχε αντοχή, ήταν ο Θεός που τον πρόσεχε και τον προστάτευε. Ο γιατρός είπε τότε: «Και οι δύο πνεύμονές του έχουν φλεγμονή. Εάν είχατε έλθει αργότερα, η κατάστασή του θα είχε επιδεινωθεί σοβαρά. O πυρετός του είναι πολύ υψηλός κι ο εγκέφαλός του μπορεί ενδεχομένως να έχει υποστεί βλάβη. Πρέπει να κάνει επειγόντως εισαγωγή και να λάβει θεραπεία». Αφού το είπε αυτό ο γιατρός, η καρδιά μου που είχε ηρεμήσει ελαφρώς γέμισε ξανά άγχος. Ανησυχούσα ότι ο γιος μου, ο οποίος δεν ήταν ακόμη δύο μηνών, θα μπορούσε να έχει υποστεί εγκεφαλική βλάβη από τον πυρετό και να υφίσταται τα αποτελέσματα όλη του τη ζωή, και τότε τι θα κάναμε; Τη στιγμή ακριβώς που με είχε κυριεύσει ανησυχία και φόβος, σκέφτηκα ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Η πίστη μοιάζει με γέφυρα που αποτελείται από έναν κορμό δέντρου· εκείνοι που προσκολλώνται απελπιστικά στη ζωή, θα δυσκολευτούν να τη διασχίσουν· εκείνοι, ωστόσο, που είναι έτοιμοι να θυσιάσουν τον εαυτό τους, θα περάσουν απέναντι δίχως ανησυχία. Αν ο άνθρωπος κάνει άτολμες και φοβισμένες σκέψεις, τότε ξεγελιέται από τον Σατανά. Φοβάται πως θα διασχίσουμε τη γέφυρα της πίστης για να εισέλθουμε στον Θεό. Ο Σατανάς μηχανεύεται κάθε λογής τρόπο για να μας στείλει τις σκέψεις του· πρέπει πάντοτε να προσευχόμαστε να μας φωτίζει το φως του Θεού και πρέπει πάντοτε να στηριζόμαστε στον Θεό για να μας εξαγνίζει από το δηλητήριο του Σατανά. Πάντοτε θα κάνουμε πράξη στο πνεύμα μας για να έλθουμε κοντά στον Θεό. Θα αφήνουμε τον Θεό να έχει κράτος σε όλο μας το είναι». Ο λόγος του Θεού μού έδωσε την ευκαιρία να διαβλέψω το πονηρό σχέδιο του Σατανά. Σκέφτηκα μέσα μου: Κάθε φορά που ακούω και το παραμικρό άσχημο νέο, ασχολούμαι με αστήρικτες ​​εικασίες, ανησυχώντας τι θα κάνω αν έχει υποστεί εγκεφαλική βλάβη λόγω του πυρετού του. Η ανησυχία ότι η κατάσταση του γιου μου θα επιδεινωθεί έδειχνε ότι εξακολουθούσα να μην έχω αληθινή πίστη στον Θεό! Με το να στριφογυρίζω αυτά τα πράγματα ξανά και ξανά στο μυαλό μου μέχρι να εξαντληθεί και το σώμα και το μυαλό μου, ο Σατανάς έπαιζε μαζί μου και με έβλαπτε. Στην ουσία, το ποια ήταν η κατάσταση του γιου μου και αν θα επιδεινωνόταν ή όχι δεν εξαρτάτο από τον γιατρό - ο γιατρός δεν μπορούσε να αποφασίσει προς ποια κατεύθυνση θα κινείτο η κατάσταση του γιου μου. Όλα αυτά τα κυβερνούσε ο Θεός κι εγώ επιθυμούσα να στραφώ σ' Αυτόν και να Του εμπιστευθώ τον γιο μου, και να μην ανησυχώ ούτε να φοβάμαι πια για το θέμα αυτό.

Όταν βασίστηκα στον Θεό και στράφηκα προς Αυτόν και εμπιστεύθηκα τον γιο μου στα χέρια Του, είδα πραγματικά τις θαυμαστές πράξεις του Θεού: ο υψηλός πυρετός του γιου μου έπεσε κατακόρυφα εκείνη τη νύχτα και μετά από μερικές ημέρες φάρμακα, η διμερής πνευμονία του καθάρισε κι αυτή.

Αφού βίωσα αυτήν την εμπειρία, εκτίμησα βαθιά ότι, όταν συναντούμε δυσκολίες, όσο προσευχόμαστε και βασιζόμαστε ειλικρινά στον Θεό, πάντα θα μας διαφωτίζει και θα μας φωτίζει για να κατανοήσουμε το θέλημά Του, θα μας καθοδηγεί μέσα από τα εμπόδια και θα μας είναι βοήθεια ανά πάσα στιγμή. Αυτή η εμπειρία ενίσχυσε επίσης την πίστη μου στον Θεό και γνώρισα κάπως την παντοδυναμία και την κυριαρχία Του.

Στη συνέχεια, ο γιος μου παρουσίασε ξαφνικά οξύ κρυολόγημα και ο πυρετός του ανέβηκε πάνω από 40: τη μία στιγμή ήταν κρύος, καυτός την επόμενη, και δεν καλυτέρευε παρά τα φάρμακα που έπαιρνε στην τοπική κλινική. Χωρίς να έχουμε καμία εναλλακτική λύση, το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να τον μεταφέρουμε στο νοσοκομείο κινεζικής ιατρικής. Βλέποντας τη σοβαρή κατάσταση του γιου μου, ο γιατρός εκεί μάς παρέπεμψε στα επείγοντα όπου ο γιος μου υπεβλήθη σε εξέταση αίματος. Όμως εκείνη τη στιγμή, επειδή το σώμα του γιου μου ήταν πάρα πολύ εξαντλημένο, δεν μπορούσε να αντέξει να του πάρουν αίμα και πάλι, και τα μάτια του αναστράφηκαν καθώς προσπαθούσε να πάρει τις τελευταίες του αναπνοές. Παρακολουθώντας ανήμπορη τον γιο μου να πεθαίνει, φώναζα και ούρλιαζα: «Γιατρέ, σώσε τον γιο μου. Γιατρέ, σώσε τον γιο μου. ...» Σχεδόν κατέρρευσα. Τη στιγμή ακριβώς που ήμουν ανίσχυρη και πονούσα, ήλθε ξαφνικά στο μυαλό μου ένα απόσπασμα του λόγου του Θεού: «Ο Παντοδύναμος Θεός είναι ένας πανίσχυρος γιατρός! Το να κατοικείς στην αρρώστια είναι να είσαι άρρωστος, αλλά το να κατοικείς στο πνεύμα είναι να είσαι καλά. Αν έχεις μονάχα μια ανάσα, ο Θεός δεν θα σε αφήσει να πεθάνεις». Ο λόγος του Θεού ήταν ένα σωσίβιο και με έκανε να μην θέλω να απομακρυνθώ από τον Θεό ούτε στιγμή. Ο άνθρωπος είναι ανίσχυρος - μόνον ο Θεός μπορεί να σώσει τους ανθρώπους και χωρίς να το επιτρέψει ο Θεός, ο γιος μου δεν θα πεθάνει. Ακριβώς τη στιγμή που καλούσα σιωπηλά τον Θεό στην καρδιά μου, ένας γιατρός έτρεξε και πίεσε το κεντρικό σημείο βελονισμού του γιου μου και, ενώ είχε φανεί το ασπράδι των ματιών του, άρχισε ξαφνικά να σπαράζει στο κλάμα. Βλέποντας ότι ο γιος μου είχε σωθεί ενώ βρισκόταν στα πρόθυρα του θανάτου, η μαμά μου κι εγώ τον αγκαλιάσαμε και κλάψαμε και συνέχισα να ευχαριστώ τον Θεό μέσα από την καρδιά μου ...

Έχοντας σωθεί τις δύο αυτές φορές στο παρά πέντε, μπόρεσα να διαπιστώσω πόσο ανίσχυροι και ασήμαντοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι μπροστά στη δοκιμασία, αλλά και επιβεβαιώθηκε στην καρδιά μου ότι μόνον ο Θεός κυβερνά τόσο τη ζωή όσο και τον θάνατό μας. Όπως είπε κι ο Θεός: «Η καρδιά και το πνεύμα του ανθρώπου κρατιούνται από το χέρι του Θεού και όλη η ζωή του ανθρώπου γίνεται αντιληπτή στα μάτια του Θεού. Ανεξάρτητα από το αν το πιστεύεις ή όχι αυτό, ο καθένας και όλα τα πράγματα, ζωντανά ή νεκρά, θα αλλάξουν, θα μετατραπούν, θα ανανεωθούν και θα εξαφανιστούν σύμφωνα με τις σκέψεις του Θεού. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Θεός κυβερνάει τα πάντα». Από αυτές τις εμπειρίες, τελικά κατανόησα πραγματικά την αληθινή έννοια των λόγων αυτών του Θεού, εκτίμησα ειλικρινά την εξουσία και κυριαρχία Του επάνω σε όλα τα πράγματα και διαπίστωσα ότι τόσο τα έμψυχα όσο και τα άψυχα είναι υπό την κυριαρχία Του και ότι ακόμη περισσότερο μάλιστα κρατά στα χέρια Του τη ζωή, τον θάνατο και τη μοίρα μας. Διαπίστωσα επίσης ότι, ως δημιουργήματα, πρέπει να υποτασσόμαστε στην κυριαρχία του Θεού και να βασιζόμαστε σ' Αυτόν για να βιώνουμε όλες τις καταστάσεις που συναντούμε στην πραγματική μας ζωή. Μόνο με αυτόν τον τρόπο θα εκτιμήσουμε βαθύτερα και θα κατανοήσουμε ρεαλιστικότερα την εξουσία του Θεού.

Από τη Λι Άι , Ιταλία

════ ♡♡♡ ════♡♡♡ ═════ ♡♡♡ ════ ♡♡♡

Προτεινόμενα：Η θαυμαστή σωτηρία του Θεού: Πώς ένα επτάχρονο παιδί επέζησε σαν από θαύμα μετά από σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι